Het verhaal van de "weggeef tuinen"... (1)

Gisteren hebben we de hele dag in de tuin gewerkt. We moesten de Warmoes tuin in Balen opruimen, na bijna 3 jaar samentuin plezier, mochten we de grond terug tot een weide maken.
Het was een zware, emotionele, maar ook gezellige dag...
Ik geloof dat het eens tijd wordt om het verhaal achter de "geeftuinen" eens te vertellen.

 Ergens in rond 2011 heb ik, 2 jaar lang, een groentewinkel gehad, omdat zoals iedereen, ik ook mijn facturen moest zien te betalen. Ik geloof sterk in gezonde voeding, en ik wou graag mijn centen verdienen met iets "waar de mensen beter van zullen worden". Omdat er geen groente en fruit winkel was in Olmen, begon ik er eentje. Mensen, maar vooral kinderen die toegang hebben tot verse fruit, vond ik dus belangrijk.




Wij deden dus ook alles aan om kindjes al die

 natuurlijke smaken te laten ontdekken. Scholen kwamen op bezoek om van alles te proeven, en met Gezinsbond Olmen organiseerden we ook een groenteproef wedstrijd, waar de kindjes zelfs een diploma mee naar huis mochten nemen.

Heel snel viel het me op, dat veel kinderen sommige fruit nog helemaal niet kenden. Een andere, trieste ontdekking was dat er soms moeders met hun kindjes in mijn winkel stonden en je zag de mama's die soms moesten budgetteren. Hun kindjes soms wat fruit moeten weigeren. Ik dacht erover na... Frambozen, aardbeien, rucola, zijn soms duur in de winkel, omdat ze heel erg kwetsbaar zijn. Maar als je erover nadenkt, dan woekeren ze als onkruid in een tuin. Wat jammer dat de mensen blijkbaar geen toegang meer krijgen tot die lekkere en gezonde voeding.
Ik spraak er soms met wat vrienden en klanten over.
Heel snel hadden we spontaan een

 gezellige groepje, fantastische mensen bij elkaar, die daar heel graag iets aan zouden willen doen. Onmiddellijk was iedereen erover eens dat het allemaal biologisch en ecologisch zou moeten worden. Daar werd geen seconde over gediscussieerd.

 Heel snel viel ook het woord "permacultuur", daar had ik persoonlijk nog nooit erover gehoord. Maar verschillende mensen in ons groep kenden die term al. We zouden dus een openbare tuin starten, waar iedereen welkom was om te plukken en te genieten.
Er startte een zoektocht naar gronden, en we kwamen geregeld bij elkaar om ons project te bespreken.

Weer samen met Gezinsbond Olmen organiseerden we ook een lezing rond permacultuur voor de mensen die ermee minder vertrouwd waren.
De zoektocht naar een stuk beschikbaar grond werd een probleem. We lobbyden bij gemeente, Ocmw, overal waar we konden.. Niets.
We hielden het bij vergaderingen, gezellige bijeenkomsten, ervaringen uitwisselen...
Ondertussen hadden we zelfs al een naam voor ons vereniging, het zou de Warmoes heten.

Omdat ik heel ongelukkig werd van het leven van een zelfstandige..
"Veel werken, niets verdienen", hebben we ondertussen de groentewinkel gesloten. Wij hadden de balans opgemaakt, en mijn familie werd er niets beters van...
Het leven is soms raar, maar de weggeefwinkels kwamen  op mijn pad, en we openden op 21 september 2012. Via de winkel kwamen we regelmatig in de media terecht. Er was vaak belangstelling voor de weggefwinkel, maar ons project met de tuin kreeg ik niet verkocht bij de journalisten :-)
Ik had al besloten om aan guerrilla gardening te gaan beginnen. We hebben pompoen zaadjes voor gezaaid in huis, en we waren van plan om ze desnoods overal waar het maar kon te gaan planten. Op braakliggende terreinen, in parken.. we konden later via internet altijd de mensen laten weten waar ze konden gaan oogsten.
Toen kregen we Tine op bezoek, ze schreef  en dossier voor de Humo, waar ze ook wat schreef over het feit dat mijn hele woonkamer vol stond met pompoenplantjes.

Gelukkig werd dit eindelijk door Nele opgepikt, die mij contacteerde om een artikel over de planten en ons tuinproject te schrijven.
Je moet niet op de foto letten, ik was die nacht op stap geweest, ik had niets geslapen. Maar met een slaperige kop voor het goed doel wou ik wel op de foto staan.. :-)
En het werkte, dankzij Nele haar artikel in het Gazet van Antwerpen, werd ik toch van overal gebeld, of we niet daar of daar zouden willen beginnen met onze Warmoestuin.
We kregen zelfs een tuin in Balen en eentje in Mol.