Allemaal lui..

Ik was jaren lang een gemiddeld burger. Hard werken, goed geld verdienen, ervan genieten wanneer ik het maar kon, ik dacht nooit na over al die mensen die in de problemen zitten. Als af en toe eens hun realiteit mijn pad kruiste, dan was ik ervan overtuigd dat we allemaal hetzelfde kansen hadden..
En dat alle mensen in de shit zelf verantwoordelijk waren voor hun problemen.
Ze waren of te lui, of te stom, wat mij betreft was het vast wel hun eigen fout.
Niet mijn probleem dus..

Sinds ik in de weggeefwinkel sta, al bijna 3 jaar nu dus, heb ik verhalen gehoord, die mij soms ontzettend boos maken. Die mij doen beseffen dat er van alles kan gebeuren in een mensen leven, en dat er best veel mensen in probleem situaties raken, dat het ons allemaal zou kunnen overkomen.

Zo had ik een paar dagen geleden een familie in de winkel.
Gemiddelde Vlamingen, huisje, boompje, beestje... Ze hadden een job, betaalden netjes hun belastingen.. En dan stel, dat je op een dag een telefoontje krijgt dat jouw huis onbewoonbaar is verklaard. Er waren werkzaamheden naast hun huis, en de brandweer belde om te zeggen dat ze gewoonweg niet meer in hun eigen huis binnen mochten omdat het onveilig was.

Je staat daar voor je deur, en je mag niet meer naar binnen, misschien nooit meer.. Al jou spullen, al jouw persoonlijke bezit, is daar binnen, en je mag gewoonweg niet meer erbij. Dan ben je ineens op straat, zonder niets. Dit overkomt mensen blijkbaar toch af en toe, door brand, door allerlei gebeurtenissen...

Nou ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar je moet heel wat spaargeld bij elkaar hebben op een rekening, om dan zomaar verder te gaan. Zij hadden dat dus niet. Ik zal heel eerlijk zijn, ik zou dat ook niet zo maar een twee drie hebben.
Op zich, zou je dan denken, dit is nu de reden waarom we ons kapot betalen aan belastingen en sociale bijdrage. Je gaat dan toch wat hulp zoeken? Want natuurlijk is het allemaal verzekerd, en de verzekering van de aannemer ernaast zal het wel betalen, alleen het duurt meestal wel eventjes. En in die tussentijd moet je toch wel verder met je leven, en netjes en gewassen en fris op jouw werk raken morgen.. Anders raak je misschien ook nog even jouw job kwijt, en dat wil we liever niet erbij hebben...
Je klopt dus maar aan bij de Ocmw, in de veronderstelling dat het ergens hun job is jou te helpen.
En ja hoor, ze hebben een noodwoning voor jou... Wanneer je aankomt, dan ontdek je een ruime plek, 5 kamers, vol schimmels en vochtigheid.. En je krijgt zelfs een noodpakket van de Kringloop via de Ocmw. Een bed van die metalen lattenbodem die tot de grond zakt, met een matras van misschien  5cm? Bestaan die dingen nog in België? En denk je vol verlangen aan die goede bed en matras die je ooit zelf naar de Kringloop hebt geschonken.. Hoe lang zal je nu zo moeten leven?

Na overleg met Ocmw, beslissen jullie dat je mag intrekken in een bungalow aan het Zilvermeer... Nou, dat kost dus een pak geld als je er een paar weken moet verblijven.
Geen probleem, den Ocmw zal het even voorschieten, tot de verzekering betaalt. Wat een opluchting.
Maar als je de papieren gaat lezen die je moet tekenen, dan staat er dat in het geval dat er iets misloopt met de betaling van de verzekering, of dat het later zou komen dan voorzien, dan zal de Ocmw jou in budget beheer hebben. Dat betekent, dat ze jouw salaris ontvangen, en zij zullen bepalen wat je aan wat mag uitgeven en hoe je moet leven...
Moet het echt op die manier?

Het verhaal van de "weggeef tuinen"... (2)

 Omdat de meesten van ons in Balen woonden, ik zelf toen nog in Olmen, besloten we om aan de tuin van Balen te beginnen. We kregen een stuk grond ter beschikking gesteld in Scheps. De lieve familie die ons had gecontacteerd, vertelden eerlijk dat ze maar huurders waren. Ze hadden toen ook de ambitie om het huis en de grond aan te kopen ooit.
We waren al zo lang op zoek naar een plek waar we mochten beginnen, dat we besloten om de risico maar te nemen.
We werden ook ondertussen opgenomen onder Velt, we waren een officieel samentuin project geworden.

Natuurlijk had ik al die tijd zitten lobbyen en roepen overal in Balen over ons project, nu waren alle ogen op ons gericht.  Nieuwsgierig, soms een beetje terughoudend.. de mensen waren benieuwd naar wat we ervan zouden gaan maken. En ook : wat was die permacultuur nou precies?

 Op zich is zo een tuin een meerjaren project, maar omdat we toch een soort prestatie druk voelden, en de mensen graag snel iets wilden laten zien, kozen we voor de "snelle permacultuur tuin".
Dit doen ze vaak door de grond met een dikke laag karton te bedekken (die vergaat dan langzaam, en alle onkruid sterft met zaden), en daarop een laag compost aan te brengen.

We moesten ineens ook nog centen zien te vinden voor de compost, ons vereniging had toen nog geen centen.
Op zich waren we al laat, de tuin seizoen was al lang begonnen, maar we hadden zo veel pompoen plantjes staan, en die vinden compost heerlijk.

 Zo konden we toch een snelle start maken, om de nieuwsgierige Balenaren toch alvast iets te laten zien.

We werkten met allerlei gekregen "afval materialen", en maakten zo kruidenspiraal, paden, compostbakken, insectenhotels... van alles.
In juni, juli, begon het al langzaam op een tuin te lijken...

Het verhaal van de "weggeef tuinen"... (1)

Gisteren hebben we de hele dag in de tuin gewerkt. We moesten de Warmoes tuin in Balen opruimen, na bijna 3 jaar samentuin plezier, mochten we de grond terug tot een weide maken.
Het was een zware, emotionele, maar ook gezellige dag...
Ik geloof dat het eens tijd wordt om het verhaal achter de "geeftuinen" eens te vertellen.

 Ergens in rond 2011 heb ik, 2 jaar lang, een groentewinkel gehad, omdat zoals iedereen, ik ook mijn facturen moest zien te betalen. Ik geloof sterk in gezonde voeding, en ik wou graag mijn centen verdienen met iets "waar de mensen beter van zullen worden". Omdat er geen groente en fruit winkel was in Olmen, begon ik er eentje. Mensen, maar vooral kinderen die toegang hebben tot verse fruit, vond ik dus belangrijk.




Wij deden dus ook alles aan om kindjes al die

 natuurlijke smaken te laten ontdekken. Scholen kwamen op bezoek om van alles te proeven, en met Gezinsbond Olmen organiseerden we ook een groenteproef wedstrijd, waar de kindjes zelfs een diploma mee naar huis mochten nemen.

Heel snel viel het me op, dat veel kinderen sommige fruit nog helemaal niet kenden. Een andere, trieste ontdekking was dat er soms moeders met hun kindjes in mijn winkel stonden en je zag de mama's die soms moesten budgetteren. Hun kindjes soms wat fruit moeten weigeren. Ik dacht erover na... Frambozen, aardbeien, rucola, zijn soms duur in de winkel, omdat ze heel erg kwetsbaar zijn. Maar als je erover nadenkt, dan woekeren ze als onkruid in een tuin. Wat jammer dat de mensen blijkbaar geen toegang meer krijgen tot die lekkere en gezonde voeding.
Ik spraak er soms met wat vrienden en klanten over.
Heel snel hadden we spontaan een

 gezellige groepje, fantastische mensen bij elkaar, die daar heel graag iets aan zouden willen doen. Onmiddellijk was iedereen erover eens dat het allemaal biologisch en ecologisch zou moeten worden. Daar werd geen seconde over gediscussieerd.

 Heel snel viel ook het woord "permacultuur", daar had ik persoonlijk nog nooit erover gehoord. Maar verschillende mensen in ons groep kenden die term al. We zouden dus een openbare tuin starten, waar iedereen welkom was om te plukken en te genieten.
Er startte een zoektocht naar gronden, en we kwamen geregeld bij elkaar om ons project te bespreken.

Weer samen met Gezinsbond Olmen organiseerden we ook een lezing rond permacultuur voor de mensen die ermee minder vertrouwd waren.
De zoektocht naar een stuk beschikbaar grond werd een probleem. We lobbyden bij gemeente, Ocmw, overal waar we konden.. Niets.
We hielden het bij vergaderingen, gezellige bijeenkomsten, ervaringen uitwisselen...
Ondertussen hadden we zelfs al een naam voor ons vereniging, het zou de Warmoes heten.

Omdat ik heel ongelukkig werd van het leven van een zelfstandige..
"Veel werken, niets verdienen", hebben we ondertussen de groentewinkel gesloten. Wij hadden de balans opgemaakt, en mijn familie werd er niets beters van...
Het leven is soms raar, maar de weggeefwinkels kwamen  op mijn pad, en we openden op 21 september 2012. Via de winkel kwamen we regelmatig in de media terecht. Er was vaak belangstelling voor de weggefwinkel, maar ons project met de tuin kreeg ik niet verkocht bij de journalisten :-)
Ik had al besloten om aan guerrilla gardening te gaan beginnen. We hebben pompoen zaadjes voor gezaaid in huis, en we waren van plan om ze desnoods overal waar het maar kon te gaan planten. Op braakliggende terreinen, in parken.. we konden later via internet altijd de mensen laten weten waar ze konden gaan oogsten.
Toen kregen we Tine op bezoek, ze schreef  en dossier voor de Humo, waar ze ook wat schreef over het feit dat mijn hele woonkamer vol stond met pompoenplantjes.

Gelukkig werd dit eindelijk door Nele opgepikt, die mij contacteerde om een artikel over de planten en ons tuinproject te schrijven.
Je moet niet op de foto letten, ik was die nacht op stap geweest, ik had niets geslapen. Maar met een slaperige kop voor het goed doel wou ik wel op de foto staan.. :-)
En het werkte, dankzij Nele haar artikel in het Gazet van Antwerpen, werd ik toch van overal gebeld, of we niet daar of daar zouden willen beginnen met onze Warmoestuin.
We kregen zelfs een tuin in Balen en eentje in Mol.

Spreekbeurt

Vandaag was ik uitgenodigd om Aïsha bij te staan bij haar spreekbeurt over de weggeefwinkel.

Ik geloof dat ik meer zeenuwachtig was dan zij. Wat ik nog erger vond, is het feit dat iedereen mij daar al bleek te kennen. Ze zijn in het school druk aan het werken aan hun toekomstige weggeef-kast, -lokaal... En er werd dus heel wat gesproken geweest over onze winkel ook de laatste tijd.

Waarschijnlijk zullen ze met een geefkast beginnen, en het zo verder uitbouwen. Alle kinderen, en ook leerkrachten leken super enthousiast.. Ik weet zeker dat het goed komt daar... <3

PS: nu nog hopen dat Aïsha ook een super punt heeft gescoord voor haar spreekbeurt.

Evenwicht en harmonie, en dagelijkse zoektocht

Het gebeurt wel eens. Ik kom er aan, en er is van alles aan de hand aan de winkel.
Vandaag was het dus ook zo een dag.
Afgelopen zaterdag hadden wat mensen zich nogal vol geladen en de kleding was op.
Dit was nog nooit eerder gebeurd.
Er waren heel wat vrijwilligers nogal opgewonden. Ze hebben uit nood een grote papier opgehangen "kleding max 5 stukken". Het gebeurt af en toe dat we wat "hebberige klanten" krijgen.

Het is en blijft en moeilijke iets. Er zijn vrijwilligers die vinden dat we toch al veel te veel spullen hebben.. laat ze maar meenemen wat ze willen...
En je hebt ook van de mensen die het graag beschaafd houden. Klanten die zich op dozen storten aan de deur, hebben ze zelden graag. Als mensen volle dozen uit de een auto naar de andere gaan laden, zonder zelfs te weten wat er in zit, vindt bij ons iedereen vreemd.
Echt goed voelt zoiets nooit...

Al onze vrijwilligers komen hun tijd, energie, liefde en soms hun eigen geld in de winkel steken.
Ik vind hun gevoel altijd ontzettend belangrijk.

Die mensen geven wekelijks hun tijd om de wereld en stukje beter te maken. Als ze een slecht gevoel over houden, dan zouden ze eens thuis kunnen blijven, of helemaal niet meer komen.
Zonder vrijwilligers is dus ook geen weggeefwinkel meer.

Ik kan me dan ook ontzettend boos maken soms, als "klanten" een grote mond hebben. Vaak zijn dat ook nog eens mensen die alleen maar aan zichzelf denken. Mensen bij wie nooit eens op zou komen om eens iets zomaar voor een andere te doen. Ze gedragen zich lekker kapitalist alsof ze bij de Albert heijn waren, waar de klant koning moet zijn... het zou bij hun niet eens opkomen de anderen met respect en liefde te behandelen.

We zijn geen commerciële winkel. Je mag jouw centen thuis laten. Daar tegenover hebben wel heel graag een Goedendag, Dank je wel, een glimlach, zelfs een Hoe gaat het..
En als je mens genoeg bent om een babbeltje te slaan met de persoon tegenover jou, klant of vrijwilliger, dan zou je misschien zomaar eens een kop koffie kunnen krijgen.

Sinds het begin in Olmen, blijf ik erbij, de weggeefwinkel gaat helemaal niet om de spullen.
Onze winkel gaat om de mensen, om de verhalen, de sociale... er zijn voor elkaar... delen met elkaar..
Gelukkig de meerderheid van de mensen die bij ons binnen komen weten en voelen dit ook gelijk.
En dankzij al die mooie mensen blijven onze vrijwilligers zich iedere week opnieuw inzetten in verbondenheid.. <3

Weggeefwinkels overal

Gisteren had ik het voorrecht om mijn namiddag met een bijzondere madame door te brengen..
Aïsha, 12 jaar, kwam langs omdat haar spreekbeurt over de weggeefwinkel ging.
Ik moest laatst minuut gaan werken, ze moest dus maar naar mijn werk toe komen, en tussen de klanten door werkten we samen haar vragen door.
Ze vertelde me haar droom om op school hun eigen weggeefwinkel op te starten.

Ik beloofde haar om zij en wat vriendinnen zo goed mogelijk te zullen steunen en vanmorgen een telefoontje gepleegd aan haar directeur.
Hij klonk enthousiast, bevestigde dat er eventueel wat ruimte beschikbaar zou zijn, en als ze met een goed plan komen, ze alle steun zullen krijgen.
Ik ben ervan overtuigd dat het haar zal lukken.
Ik smelt iedere keer als ik jonge mensen, soms zeer jonge mensen tegen kom... met dromen, enthousiasme.. jonge mensen die nu al ervan dromen om de wereld, hun wereld, en betere, mooiere plek te maken.. <3





Je ziet die mensen overal.. van alle leeftijden.

 Neem Brigitte.. haar winkel gaat aanstaande zaterdag open. Je zou denken, ze is een volwassene vrouw, het gaat dan een stuk gemakkelijker.. als je maar een beetje doorzet?
Brigitte heeft alles behalve gemakkelijk gehad.
Ze verloor vorig jaar heel kort achter elkaar haar man, en ook haar moeder. Ze staat er vandaag alleen voor, met haar twee jonge dochters.
Niet perse een situatie wanneer je aan anderen denkt. Ik ken Brigitte nu al twee jaar, al twee jaar dat ze die droom koestert, al twee jaar dat ze kilometers aflegt om mensen aan voedsel en kleren te helpen overal in Vlaanderen... terwijl zij het zelf zo zwaar heeft gehad.
Ik heb geen woorden voor, om al mijn gevoelens te delen hier, wanneer ik de dagen aftel tot de grote opening... <3

Gerda is er ook... Haar verhaal is ook uniek. We kregen nog in Olmen een bezoek van Groen Alken, die een rondleiding had in de weggeefwinkel. Achteraf bleek dat Frank ook erbij zat, hij is Ocmw voorzitter in Alken. Hij zei meteen, dit willen we ook bij ons. Weinig Ocmw voorzitters durven hun nek uit te steken voor projecten die vanuit de basis ontstaan. Het maakt ze ergens bang? Te weinig controle? Geen idee. Geen week later spraak Gerda me aan in de winkel, en vertelde dat ze zoiets ook graag wilde doen, bij haar thuis... in Alken..
En geen jaar later opende de eerste weggeefwinkel in Vlaanderen die een fantastische samenwerking zou worden tussen Ocmw en gewone mensen zoals jij en ik.
De Ocmw heeft Gerda en heel wat enthousiaste vrijwilligers aan een pand geholpen, maar verder is de werking even vrij als bij ons. Iedereen welkom... <3

De lijst is oneindig.. Marleen had haar winkel

een paar maanden ervoor geopend in Herk-de-Stad.
Ze had een hangaar aan haar huis, die ze weken en maanden lang opknapte, inrichtte samen met haar man en dochter. Ze had ook de angsten gekend zoals wij allemaal:
"wat als ze zich vol laden met spullen om te verkopen?" en "wat als er niemand komt?"   "of het te druk wordt?" en "zou ze genoeg vrijwilligers kunnen vinden?"
Maar alle angsten zijn vandaag overwonnen, haar winkel staat er, en draait... maakt mensen gelukkig. Gerda heeft nog een tijdje bij haar als vrijwilliger geholpen.
Ik ken alles ervan om op die manier jouw privé eigendom open te stellen aan de wereld.. de deuren van jou woning openslaan.. kom maar mensen, iedereen welkom... Het is niet alle dagen even vanzelfsprekend... <3

Solidariteit, familie gevoel en samenhorigheid

Ik ben de laatste weken aan het werken. Een echte job, met baas, salaris, collega's en al... Tja, de weggeefwinkel is fantastisch, maar zelfs bij ons zijn er wat facturen die met harde euro's moeten betaald worden.
Het was eerst eventjes wennen. Bedrijven die vandaag moeten overleven zijn toch anders... Prestatie gericht, wat stress, druk, soms toch wat haast... mensen die elkaar met plezier op elkaars fouten wijzen, anderen die behoefte hebben om zichzelf constant in de bloemetjes te zetten.
Ik vond het nogal zwaar, en vorige week was ik vol nostalgie langs de vrijwilligers geweest in Lommel, die toch eerder elkaar een luisterende oor, een schouder proberen te bieden.
Gelukkig kwam ik een fantastische vriendin daar tegen, Griet van Akindo, en ik luchtte even een stukje mijn hart op. Ze had perfect advies voor mij: "Het is duidelijk dat je daar een extra doel nodig hebt... Je moet naast jouw werk, ervoor zorgen dat je daar de sfeer verandert."
Ik ben de volgende dag aan de slag gegaan.. proberen te doen waar ik "goed in ben". Naast mijn taak, probeer ik samenhorigheid, vriendschap en vreugde te brengen in het bedrijf... Ik ben zelfs heel letterlijk aan het kuisen gegaan. In de lege momenten wat stof afdoen, of de terrein aan het wegen om de energie te proberen te herstellen..
Of het lukt? Geen idee.. ik ben in ieder geval heel gelukkig door mijn nieuwe doel en de uitdaging. En natuurlijk doordat ik wat straal worden de mensen om me heen altijd een stuk vrolijker.
Het is effectief een plezier geworden om te gaan werken nu.. Dank je wel Griet!!
En de mooie familie van de weggeefwinkel waar ze mij hebben geleerd dat je in harmonie met elkaar kan en zou moeten werken!!! <3